روش تحقیق بخش پنجم-15-2-1390
یادداشت برداشتن:
پژوهنده در هنگام مطالعه در کتاب‌های شناسایی شده به مطالبی بر می‌خورد که به نحوی با موضوع مورد بحث ارتباط پیدامیکند ممکن است به اصل موضوع یا شاخه‌های فرعی آن مربوط باشد.
طبقه بندی مطالب و تهیه دست نوشته:
در ضمن تهیه یادداشت‌ها باید روابط میان آنهارا بررسی کرد و با توجه به همین روابط به طبقه بندی آن‌ها پرداخت در دست نوشته اولیه مطالب مربوط به هر قسمت را به حال ترتیبی که به ذهن او در میایند درج یا وارد می‌کند و بعداً موارد زاید را حذف می‌کند و نکته‌های لازم را بر آن می‌افزاید و گاه مواردی را پس و پیش می‌کنند.
موضوع زبان نوشته:
انواع زبان:
زبان کار آمد تر ین و کامل‌ترین ابزار پیام رسانی است. پیام رسانی نقش اصلی زبان است.
علاوه بر پیام رسانی نقش‌های دیگری هم پیدا کرده که عمده‌ترین آن‌ها بیان عواطف و زیبایی آفرینی یا هنر است.
گونه‌های کاربرد زبان:
گونه‌های کاربردی زبان به اقتضاء
1-نقش‌هایی که برای آن مد نظر داریم
2-مراتب اجتماعی فرهنگی کاربر
3-جا و مورد کاربرد پدید می‌آید.
تقسیم بندی زبان،به اعتبار درجات فرهنگی:
الف-زبان نوشتار: خود شامل زبان ادبی و زبان رسمی است.
ب-زبان گفتار:تقسیم بندی زبان به اعتبار وجوه اشتراک
1-زبان عادی:
زبانی است که برای برآوردن نیازهای روز مره زندگی به کار می‌رود زبان در این سطح پیچیدگی و فرهیختگی ندارد.
2-زبان علمی:
زبانی است شفاف با تعبیه‌های مستقیم و دارای ساخت منطقی و نظم و آراستگی
ویژگی‌های زبان علمی:
1-الفاظ به معنای حقیقی یا آن معانی مجازی و کنایی به کار می‌رود که مشهورند.
2-از مترادفات استفاده نمی‌شود.
3-مفاهیم و اصطلاحات مصادیق های شخصی دارند.
4-زبان علمی ما را مستقیم به مدلول رهنمون می‌شود
زبان ادبی:
این زبان به ویژه زبان شعر زبانی است دارای نشاط‌های تصویری.
ویژگی‌های این زبان:
الف:در ادبیات با نقش زیبایی آفرینی زبان سرو کار داریم و زیبایی واقعی هنری عملاً در آن است که جزء خود به چیزی دلالت نکند و در حد خود تمام باشد.
ب:در زبان ادبی مخاطب پیش از آنکه به معنی کلمات درست یابد به لفظ آن‌ها توجه می‌کند.
3-زبان محاوره:
زبان محاوره در عین آنکه از صورت‌های خیال(تشبیه،مجاز،استعاره،کنایه)مایع می‌گیرد با زبان ادبی از 2 جهت فرق اساسی دارد
الف:آنکه تعابیر تصویری را عموماً به تقلید به کار می‌برد و در استفاده از آن‌ها آگاهی و قصد هنری ندارد.
ب:آنکه از نظم و آراستگی که در وجه مشترک زبان‌های علمی و ادبی است بی‌بهره است.با این همه زبان ادبی از زبان و فرهنگ مردم مایع و با الهام می‌گیرد و از همین راه غنی می‌گردد.
