خصایص بلاغی زبان:
1-صداقت،صمیمیت و ساده نویسی:هرگاه مقصود خود را به زبان خودمان بیان کنیم در سخن ما صداقت و صمیمیت احساس می‌شود. این زبان هرچه ساده‌تر و بی تکلف تر باشد هم صمیمی‌تر جلوه می‌کند و هم خواندن مطلبی که به آن نوشته شده راحت‌تر است.سخن ساده و روان آوردن هم مهارت استادی می‌خواهد و هم قریحه ذوق.
2-سلاست و عمق:سخن روان آسان خوانده می‌شود ولی آسان پدید (بدست)نمی‌اید و لازمه روان نویس آن است که اجزای سخن در جای خود نشانده شوند.
3-ایجاز و اطناب: کوتاه سخن کلام به راه‌های متعدد میسر است مثل حذف عناصری که از کلام به قرینه لفظی یا معنوی مانند مشورت با زبان تباه داشت و سخاوت با مفسدان گناه است.
در اینجا حذف قرینه لفظی انجام شده است
مثال:حذف قرینه معنوی(به گزاف مَخَرتا به گزاف نباید فروخت)در این جمله می‌توان کالا یا جنس را اضافه نموند.
4-تنوع تحرک:سخن اگر یکنواخت و یک آهنگ باشد ملال آ و رمی شود .استفاده از شیوه‌های گوناگون پرورش معنای به سخن تنوع می‌بخشد.
راه‌های پروردن معانی:
1-تعریف :
با تعریف مفهومی از مفاهیم قصدها این است که آن را بشناسیم و حد و مرز آن را روشن سازیم.
2-توصیف
3-استدلال:
گاهی در نوشته برای اثبات دعوی( ادعا) و حکم استدلال می‌شود و در مباحثی کاربرد دارد که دارای جنبه عقلانی باشد
مثال:ریاضی و فلسفه،گاهی مقصود اصلی از استدلال فقط اثبات حکم نیست قانع ساختن مخاطب هم هست.
4-بررسی علل و نتایج
5-استشهاد:
یعنی شاهد آوردن،یا برای اثبات قول است یا برای آرایش سخن،نشانی قول شاهد ،اگر برای اثبات یا تایید باشد باید ذکر شود اما اگر مقصود از استشهاد فقط زینت بخشیدن به کلام باشد ذکر نشانی ضرورت ندارد.
6-مقایسه :
با مقایسه مفهوم روشن‌تر می‌گردد،اصولاً حد و مرز مفهومی با مقایسه تعیین می‌شود و گاهی قرض از مقایسه تشخیص وجود اشتراک و شباهت‌هاست و گاه برای ان است که مفهوم یا معنایی را برجسته سازند.
7-تقسیم بندی:
یکی از راه‌های پرورش مطالب که در علوم تجربی و معارف انسانی رواج دارد تقسیم بندی است.اصولاً واقعیات در هر زبانی به نوعی تجزیه و گروه بندی می‌شوند.تقسیم بندی به پدیده‌ها و نظم آراستگی می‌بخشد. در واقع تقسیم بندی بر اساس تفاوت‌ها و شباهت‌ها صورت می‌گیرد که مستلزم مقایسه است.
8-مکالمه و مناظره:
مکالمه راه اصلی گسترش ماجراها و تصویر منش‌ها و بیان دیدگاه‌ها در نمایش نامه است .مکالمه هر ادبیات داستانی هم جایگاه مهمی دارد مکالمه گاه سبب زایایی(پویایی) اندیشه و نزدیک ساختن حریف به حقایق و امور است.
